Emotioneel? IK?! De rollercoaster van emoties waarvoor niemand mij gewaarschuwd had

In dit artikel wil Hilke aka @hilkematton ons vertellen over de rollercoaster van het eerste trimester.  

Bij SPA^® vinden we het belangrijk om getuigenissen en ervaringen van ouders te delen met de SPA^® Baby & Family Club community. Lees dit artikel dus zeker als je je wilt verdiepen in dit boeiende onderwerp. 

Na een woelige periode in 2022 (lees: ik lag 2 maanden in het ziekenhuis met een gescheurde pancreas) was voor mijn vriend Driss en mij de rust eindelijk wat wedergekeerd. Niet alleen lichamelijk, ook psychisch was het een enorm uitdagende periode geweest, maar op een of andere manier was onze relatie toch overeind gebleven. Begin januari 2023 besloten we dat rust dan toch niets voor ons was en wilden we ons gezinnetje van 4 (Driss heeft 2 fantastische dochters) uitbreiden met een kindje van ons allebei. 

 Zeven maanden later ging ik naar de dokter met een keelontsteking. “Neem wat antibiotica en hup, je bent weer zo goed als nieuw!”. Iets - noem het gut feeling - zette me aan om eerst een zwangerschapstest te doen alvorens zomaar pilletjes te slikken. Enkele minuten later zat ik op zo'n goedkoop, lelijk oranje stokje te plassen, dat ik achteloos weglegde, ervan uit gaande dat het resultaat negatief zou zijn.  

 Gigantisch groot was mijn verbazing toen de test wél positief bleek. Nog nooit heb ik mijn hart letterlijk in mijn hoofd voelen bonken. Als een gek liep ik naar beneden waar Driss achteloos een of andere mannenserie aan het zien was. De arme ziel had absoluut geen idee wat er gaande was. Ineens stond ik daar met een rood hoofd dat op ontploffen stond, uitgelopen mascara en kraamde ik enkele onverstaanbare woorden uit. Ik smeet de test bijna naar z'n hoofd, hij hield er net geen blauw oog aan over. En toen werd het eventjes stil... de realiteit kwam binnen. Ik was zwanger. Wij waren zwanger. Een positief, maar ook een onzeker en best wel een beetje eng hoofdstuk ging van start.  

De eerste vraag die ik me stelde was “En wat nu?” Wat staat er mij te wachten? 

Honderden artikels vind je online over wat er je nu net te wachten staat als je zwanger bent. Het ene artikel is geruststellend, het andere is dan weer een regelrecht horrorverhaal. Maar het is en blijf volledig jouw eigen story. Als vrouwen zitten we allemaal zo verschillend in elkaar, dat het extreem moeilijk is om een algemeen beeld te schetsen over wat we nu net allemaal wel of niet gaan voelen.  

In mijn geval begon het met goestingskes. Ik lust geen sushi, maar ineens had ik de neiging om een hele boot sushi op m'n eentje te bestellen. Had ik wel even pech dat rauwe vis een dikke, vette NO GO is als je zwanger bent. Oh en... salami. De hele dag droomde ik over een potje met salamiblokjes en hoe ik dit lekker zou opsmikkelen in de zetel. Mocht dat nu net iets zijn dat ik ook al niet mocht eten. Gevolg: ik werd chagrijnig. Goh jongens, wat was ik chagrijnig op de hele wereld, met name vooral op Driss. Zo kon ik volledig flippen als Driss het laatste snoepje had opgegeten, waar ik net enorme trek in had. Het rare is dat ik zeker besefte dat ik me gedroeg als een vervelend en verwend kind, maar het kon me letterlijk niets schelen!

Naast dat klagen en zagen mijn nieuwe hobby was geworden, barste ik ook geregeld in tranen uit. Niet zomaar krokodillentranen. Nee, tranen met tuiten. Rood en opgezwollen gezicht, mascara tot onder je lippen (denk: pandabeer, maar niet het schattige soort, vraag maar aan Driss). Die tranen kwamen soms zonder reden, soms door de angst die mij geregeld om het hart sloeg. “Wat als...” werd een vraag die welk elk uur door mijn hoofd spookte, gevolgd door een of ander doemscenario. “Wat als ik een miskraam krijg?”, “Wat als het kindje niet gezond is”, “Wat als ik dit gewoon niet kan?!”... Nog nooit in mijn leven heb ik me zo onzeker en kwetsbaar gevoeld.

Er komt tijdens de eerste 12 weken ook zo enorm veel info op je af! Je wordt bedolven onder ervaringen en goedbedoelde meningen van andere mama's, en ondertussen zorgen je hormonen voor een flipperkast aan emoties. 

Ook Driss had het moeilijk met 'de nieuwe – zwangere – versie van Hilke' een plaats te geven. Ik moet toegeven: it was challenging! Driss moest enorm veel geduld opbrengen voor mijn emotionele buien, en laat dat nu net iets zijn dat hij niet heeft. Als man snapte hij in mijn ogen niets van de veranderingen die gaande waren in mijn lichaam, laat staan van de angsten die me 's nachts wakker hielden.

We beseffen dat we als koppel een stapje terug moesten zetten, en de toestand van onze relatie onder de loep moesten nemen. Een volwassen gesprek waarbij ego's noch meningen tellen, met een lekkere kop (deca-)koffie: dat kan zoveel deugd doen voor je relatie! We moesten langs beide kanten begrip opbrengen voor elkaars situatie, want we ervoeren zwanger zijn allebei op totaal verschillende manier. Geduld hebben met elkaar en vooral blijven praten, hielp ons om weer rust te vinden bij elkaar. Mijn emoties gingen ook wat liggen, werden wat minder intens en namen niet meer de overhand. Mijn angsten kon ik bespreken met Driss en hij stelde mij op mijn gemak. Driss nam wat taken in het huishouden over, zodat ik niet te veel druk op mezelf legde. Ik werd weer liever en geduldiger voor anderen en ook vooral voor mezelf. Lief zijn voor jezelf is zo enorm belangrijk. 

And just like that... vonden we elkaar weer in de storm die zwanger zijn met zich had meegebracht.