Twee kinderen en maar twee armen

Altijd al voelde ik: ‘als ik ooit mama word, dan wil ik graag minstens twee kindjes, en dan zou ik ze ook graag dicht bij elkaar hebben qua leeftijd.’ Toen onze dochter Louise-Marie net 1 jaar was geworden, en mijn cyclus net weer was teruggekeerd terwijl ik nog intensief borstvoeding gaf, waren mijn man Wesley en ik dan ook heel blij dat we konden beginnen denken aan baby nummer twee. Enkele maanden later had ik mijn positieve zwangerschapstest in handen: een klein zusje voor Louise-Marie, zo bleek op 12 weken zwangerschap. 

De zwangerschap verliep in principe zorgeloos, maar ik moet wel toegeven dat ik me regelmatig suf piekerde over hoe we dat allemaal zouden gaan doen met nog een kleintje erbij. Louise-Marie was toen al een energieke peuter met een prachtige eigen wil: een hele uitdaging wanneer je hoogzwanger bent. Ik maakte me zorgen over zowel de praktische als de emotionele kant: ‘zal ik beide meisjes genoeg aandacht kunnen geven? En die allesoverheersende liefde die ik voor Louise-Marie voel, zal ik die opnieuw kunnen voelen voor haar babyzusje?’ 

Op 4 juli 2025 werd onze tweede dochter Eléonore geboren na een natuurlijke bevalling zonder epidurale verdoving, wat ik heel graag eens wou meemaken. Het was een prachtige ervaring die me heel diep raakte en die me leerde hoe krachtig ik eigenlijk ben, ook al dacht ik voordien soms van niet. Achteraf gezien durf ik wel stellen dat ik diezelfde kracht, overgave en doorzettingsvermogen dubbel en dik nodig zou hebben voor het moederschap van een ‘newborn’ en een peuter. 

Het prille moederschap is iets waarop je je niet echt kan voorbereiden: je wordt er letterlijk in gegooid. De overgang van nul naar één kindje heeft me destijds dan ook letterlijk door elkaar geschud, met een ware identiteitscrisis als resultaat. Ze noemen het niet voor niets ‘matrescentie’: de veranderingen die een vrouw doormaakt wanneer ze moeder wordt. Het fenomeen heeft me zelfs zo erg geraakt dat ik er een boek over heb geschreven: in ‘Moederschapsmijmering’ bundel ik in 50 gedichten alle complexe gevoelens die bij het ‘first-time’ moederschap komen kijken. 

Waar het voor het eerst mama worden bij mij een identiteitscrisis veroorzaakt had, bleek de overgang naar een tweede kleintje vooral een logistieke crisis: ‘hoe verdeel je jezelf in twee als beide kindjes jou tegelijk nodig hebben? Hoe houd je je hoofd koel wanneer je handen tekortkomt en je eigenlijk zélf overprikkeld bent? Wanneer je een uur lang pampers aan het verversen bent? Wanneer je aan het eind van de dag beseft dat je vergat te eten? Hoe leg je je peuter te slapen wanneer je baby de ziel uit haar kleine lijfje krijst in papa’s armen en je als mama eigenlijk op twee plaatsen tegelijk nodig bent?’ 

Bovendien bleek al snel dat Eléonore overgevoelig reageerde op borstvoeding, met veel krampjes en huilen telkens ik veel koemelkproducten had gegeten. We gingen daarvoor langs bij onze baby-osteopaat, die een koemelkeiwitintolerantie vaststelde. Ze raadde aan om koemelkeiwitten uit mijn dieet te schrappen en melk te vervangen door water. 

Het water van SPA^® bleek voor Eléonore én voor mij de beste keuze, vanwege het lage mineraalgehalte. Mijn eetgewoonten aanpassen? Dat was even zoeken, maar ik deed het met liefde, om mijn baby vanaf het prille begin de beste bescherming te geven. Dat voelde heel natuurlijk aan, want als moeder bescherm je instinctief wat je het dierbaarst is.  

Bij SPA^® hebben ze ook zo’n natuurlijk beschermingsinstinct: ze zorgen ervoor dat het water, de bronnen én de natuur errond vrij blijven van vervuiling en besmetting. Want alleen zo kan het water van SPA^® behouden blijven in zijn puurste, meest natuurlijke vorm. 

Ik geef nu fulltime borstvoeding aan baby Eléonore, en ‘s nachts doen we aan co-sleeping: baby op mij in het grote bed, en peuter Louise-Marie in haar peuterbedje tegen het grote bed aangeschoven. Ook dat is weer vol van dualiteit: ik vind het heerlijk om ook Louise-Marie nog de nabijheid te kunnen geven die ze zo nodig heeft, en om tegelijk baby Eléonore nog heel dicht bij me te mogen hebben. Ik weet hoe snel alles verandert. En tegelijk verlang ik zó naar mijn eigen ruimte, mijn eigen plek, mijn eigen lijf, mezelf weer horen denken. Maar nu nog even niet: nu ben ik nog in mijn moederseizoen. En ook daar mag ik bloeien. 

Alles is een fase en alles gaat voorbij: de mooie momenten worden herinneringen om te koesteren, en ook de pittige momenten worden ooit een warme anekdote. Dat besef ik nu al. Mijn man en ik leven in shiften en sommige dagen leven we echt langs elkaar heen. Maar we weten dat dit van voorbijgaande aard is, en dat we op dit moment de fundamenten leggen om die twee prachtige meisjes de beste basis te geven voor het leven. 

Baby Eléonore is ondertussen 3 maand oud, en in die periode heb ik al gelachen, geknuffeld, getroost en ook zelf gehuild. Ik heb vastgehouden en gemoederd, maar heb ook mezelf veel vastgehouden. Me laten vasthouden. Hulp aangenomen van onze prachtige familie-village. 

Regelmatig knaagt er een schuldgevoel aan mij: ‘geef ik elk kindje wel de aandacht en zorg die het op dat moment nodig heeft?’. Maar ik heb ook al geleerd dat enkel goede en betrokken mama’s zich durven afvragen of ze wel een goede mama zijn. Dat weet ik, maar toch. Het doet me soms wankelen, maar tegelijk besef ik dat ik mijn meisjes het mooiste cadeau heb gegeven: elkaar. 

Beter leven? Dat doe je ook door beter te drinken. SPA^® Reine, bijvoorbeeld, één van de mineraalarmste waters van Europa. Dat maakt het heel geschikt voor de bereiding van babyvoeding. Ons water zal immers de samenstelling van je baby’s melkje niet veranderen. Ontdek hier hoe dat juist zit. 

 Is je gezin gegroeid en lopen er ondertussen meerdere kleine versies van jezelf rond? Dan is het praktische en meer ecologische SPA^® Reine Eco Pack ideaal om elk gezinslid te voorzien van de gepaste hoeveelheid water. Meer info vind je hier!