Van roze wolk tot realiteit: de reis van een mama
Dit is het verhaal van Eline, een jonge mama, die ontdekt dat het moederschap ánders is dan ze zich ooit had voorgesteld. Prachtige momenten wisselen af met zware uitdagingen. Gelukkig vindt ze steun bij haar vriendinnen en leert ze dat er geen handleiding is voor ouderschap – alleen liefde, geduld, en het vertrouwen om je eigen weg te volgen.
Voor ik kinderen had, had ik al een idee hoe het zou zijn om mama te zijn. Je hoort en ziet heel veel als familieleden en vrienden voor het eerst mama en papa worden. Al snel vorm je je een beeld van hoe het er in het echt kan uitzien. In mijn beleving en dromen zou ik op een roze wolk leven. Kinderen krijgen en mama worden was al van jongs af aan mijn droom. Wat ik ook al wist: dat ik eerst heel veel ándere plannen wou realiseren en dat ik pas op ‘latere’ leeftijd aan kinderen wou beginnen.
Nu ben ik 34 jaar en heb ik 2 prachtige kinderen: een zoontje van 3,5 en een dochtertje van 1,5. Ik moet toegeven: moeder zijn is totaal anders dan wat ik me ooit had voorgesteld. In élke zin van het woord. Geloof me, moeder worden is mijn mooiste geschenk ooit, maar tegelijkertijd is het ook een aanval op mijn ‘vrouw’ zijn, op ‘vriendin’ zijn, op ‘partner’ zijn, op ‘jezelf’ zijn. Zowel mentaal als fysiek ben ik heel erg veranderd. Maar ook mijn verwachtingen en prioriteiten liggen nu elders. Ik ging op een gegeven moment van 60 kg naar 85 kg en terug naar 60 kg. Ik moet je niet vertellen hoe mijn lijf er nu uitziet, zeker?! Je doet verschillende opofferingen, maar wat je ervoor terugkrijgt is fantastisch. Toch voor het merendeel. Ik moet het ook niet onder stoelen of banken steken, en alle moeders en vaders gaan dit wel herkennen: kinderen zijn vermoeiend! Je hoort wel eens dat het ‘een fase’ is en dat klopt als een bus. Helaas sluiten de verschillende fases die een kind doorloopt zó mooi op elkaar aan dat er eigenlijk altijd wel iets loos is. Voor mij staan die fases ook wel voor een stukje evolutie en groei. Een kind leert zoveel en zo snel op zo’n korte tijd … Ik vond het zo mooi om die eerste stapjes te zien, of voor de eerste keer het woord ‘mama’ uit de mond van je eigen kind te horen komen.
Ik heb veel vriendinnen die in dezelfde levensfase zitten als ikzelf. Ze hebben jonge kinderen, zowel baby’s, peuters als kleuters. Daardoor zijn ze allemaal godsgeschenkjes voor mij. Zij houden me recht, steunen me en zijn voor mij het licht aan het einde van de tunnel als ik het zelf niet meer zie.
Mijn vriendinnen zijn diegenen bij wie ik mijn hart kan luchten en tegen wie ik open en eerlijk kan vertellen dat ik het allemaal ontzettend zwaar vind. Zij zijn er als ik me overprikkeld voel, als het me even te veel wordt of gewoon zomaar, als ik er even nood aan heb. Mijn vriendinnen zijn de mensen in mijn leven die mij het best begrijpen. Ja, beter nog dan mijn partner, want om één of andere reden is er toch een groot verschil tussen een moeder en een vader. Dat ervaar ik zelf maar al te goed. Als mijn kinderen iets nodig hebben, komen ze naar mij. Als ze honger hebben, komen ze naar mij. Als ze naar het toilet moeten, komen ze naar mij. Als ze troost nodig hebben, komen ze naar mij. Ik vind dat fantastisch leuk, en ik voel me zo vereerd dat ze hun mama nodig hebben. Dat geeft mij een warm en vertrouwd gevoel en ik zou ook helemaal niets anders willen. Maar het is wel vermoeiend en mentaal én fysiek zwaar om altijd klaar te moeten staan. Dat is dus waarover ik met niemand anders kan praten dan met mijn vriendinnen. Samen ventileren. Want zij ervaren deze dingen op exact dezelfde manier. Het kan zo’n deugd doen om mijn hart te luchten en om met gelijkgestemden te praten. Liefst van al nog met een heerlijk tasje koffie en een lekker stukje cake.
Mijn beste vriendin en ik praten echt over de meest random zaken die met het ouderschap te maken hebben. Van trots vertellen wat de kindjes allemaal kennen en kunnen tot het uiten van frustraties als je kinderen – nadat je wel 10 keer een opmerking gemaakt hebt – nog steeds niet luisteren en gewoon lekker hun eigen ding blijven doen. Ook heel wat vragen of dilemma’s komen aan bod. We zijn allemaal voor de eerste keer mama en er bestaat nu eenmaal geen handleiding over het moederschap. Het is voor ons allemaal trial en error en uitproberen tot je iets vindt wat voor jou en je kinderen werkt. ‘Mag je je kindje iets te eten geven in de supermarkt, nog voor het afrekenen?’ is zo’n onderwerp, dat onlangs heel wat interessante discussies opwekte. Kinderen zijn de beste drama-acteurs, dat weten we allemaal. Het is dus met momenten best pittig om met een peuter of kleuter naar de supermarkt te gaan. Een simpele sandwich kan dan wonderen doen. Maar mág dat überhaupt wel? Of sussen we eigenlijk gewoon ons geweten als we dat OK vinden? Ik kan natuurlijk alleen over mijn eigen ervaring praten, maar ik aarzel niet om mijn kind op zo’n moment een sandwich te geven. Zeker aan mijn jongste. Die is nog wat jong om echt te snappen en te begrijpen wat er aan het gebeuren is. Ze kan ook nog niet veel doen, buiten in het zitje van de winkelkar gaan zitten. Haar geef ik dus vaak met veel liefde en plezier een sandwich tijdens het winkelen. Als ik naar de supermarkt ga met mijn zoontje van 3,5 is het wat anders. Hij is al wat ouder en ik geef ik hem vaak taakjes om hem bezig te houden. Zo mag hij van mij de producten scannen voor ze in de winkelkar gaan. Ik geef ik hem ook vaak de opdracht om in de gang of rij waar we ons bevinden op zoek te gaan naar een specifiek product. Op die manier vindt hij winkelen supertof en kan ik hem iets bijleren zonder drama. Win-win, als je het mij vraagt.
Als jonge mama van 2 overactieve en overenthousiaste kinderen kan ik je een supertip meegeven, ongeacht of je al kinderen hebt, zwanger bent van je eerste kindje of een toekomstige kinderwens of droom hebt: you do you! Elk kind is anders en elke ouder is anders. Er bestaan dus geen ‘best practices’ of ultieme handleidingen over hoe je moeder of vader moet zijn. Er is geen goed of slecht. Iedereen handelt naar zijn eigen waarden en normen en naar zijn beste kunnen. Bekijk alles in proportie en in context. Wat voor het ene kind of voor die ene ouder werkt, werkt niét voor een ander kind of andere ouder. Je kan heel veel inspiratie halen uit goedbedoelde feedback – of commentaar – maar neem nooit niets klakkeloos over. Want zoals gezegd: wat voor het ene kind werkt, werkt niet noodzakelijkerwijs voor het andere.
Laat dit de grootste tip zijn die je ooit boven je bed zal hangen. Oh ja, en zoek jezelf ook een goeie beste vriend of vriendin, die je met open armen ontvangt als je eens een klaagzang wil opzetten en wil ventileren over hoe vermoeiend kinderen zijn. Je ‘besties’ zijn echte godsgeschenken! Mijn ‘bestie’ en ik proberen – als onze agenda’s het toelaten – toch wel 1 keer per week of om de 2 weken af te spreken. Onze zoontjes zitten ook bij elkaar in de klas, dus we zien elkaar sowieso bijna elke ochtend aan de schoolpoort. Maar: een vast moment inplannen is gewoon heel erg leuk. Jezelf omringen met vrienden en vriendinnen is voor mij – en dus ook voor jou als mama – echt heel fijn. Meer nog: het is ook gewoon belangrijk voor je eigen persoonlijke ontwikkeling en balans.
