« Ik heb mezelf echt als een ajuin moeten pellen: de laagjes pijn en verdriet moesten eraf. »
Terug
Cynthia
Ik was voorbestemd om coach te worden. Alleen heeft het lang geduurd voor ik die stap kon zetten. Alles begon toen ik zes was: mijn moeder stierf plots en dat was een enorme schok. Na verloop van tijd gingen mijn zussen en ik op internaat. Daar ronselden de nonnen kinderen voor adoptie. Ik voelde nog altijd zo'n diep verdriet om m'n moeder dat ik m'n hand opstak. De nonnen maakten m'n vader wijs dat m'n jongere zus en ik konden gaan studeren aan de andere kant van India. Maar we werden dus geadopteerd en belandden in België.
Ik was 10 en ik deed alsof India niet meer bestond. Toen ik op m'n 29e m'n eerste kindje kreeg, vroeg ik me af of ik wel de juiste job deed. Ik besloot te gaan doen waarvoor ik eigenlijk gestudeerd had: schoonheidsspecialiste. Ik bouwde een bloeiende zaak uit, kreeg nog twee kinderen en volgde allerhande cursussen die meer over de binnenkant gingen dan over de buitenkant: yoga, ayurvedische massage ... En toen kreeg ik een burn-out. Ik wou te graag én carrièrevrouw én supermama én superpartner zijn. Ondertussen voelde ik ook dat schoonheidszorg niet meer bij mij paste, maar ik wist niet welke richting ik uit moest.
Tijdens een reis naar mijn familie in India vernam ik dat ik wel degelijk bij de begrafenis van mijn moeder was. Terwijl ik altijd gedacht had dat ik nooit afscheid had kunnen nemen. Waarschijnlijk had ik de begrafenis compleet verdrongen. Ik kwam thuis met een groot gevoel van innerlijke rust. Ik was klaar met het verdriet dat al die jaren in mij gewoekerd had. En daarmee was ik ook klaar om andere mensen te helpen met hun emotionele proces. Tijdens m'n burn-out had ik yoni healing ontdekt: hiermee laat je de opgestapelde energie, de pijn en het verdriet uit het verleden los. Ik besloot zelf zo'n cursus te volgen, en dat is wat ik nu aanbied. Vanuit mijn ervaring wil ik mensen steunen in hun zoeken naar wat er vanbinnen allemaal vastzit.
Dat doe ik op de boerderij waar we naar verhuisd zijn in december vorig jaar. Echt een plek in de natuur om tot rust te komen. Alle puzzelstukjes vielen er op hun plaats. Ik heb mezelf echt als een ajuin moeten pellen: de laagjes pijn en verdriet moesten eraf. Ik ben letterlijk van de buitenkant naar de binnenkant gegaan, door mezelf te ontwikkelen, door al die cursussen te volgen en door mezelf in vraag te blijven stellen. Een heel traject, maar ik heb me nog nooit zo puur mezelf gevoeld als nu.
